هیچکس اطاق صورتی را نکشت

  دستات برای من پناهن!  همون دستایی که باهاشون مینویسی،  غذا میخوری،  پیانو میرنی ، مهره های شطرنج رو لمس میکنی  چه خوشبخته رخ!  وقتی بلندش میکنی و نگاهش میکنی به لبهات نزدیکش میکنی، نوازشش میکنی چقدر خوبی تو با خوبی بقیه فرق داره  چقدر تو شبیه هیچکس نیستی چقدردلم میخواد یه بارم که شده دستاتو لمس کنم ببینم چه بویی میده نرمه یا زبر سرده یا گرم من بی تو چی میشدم؟ تو بی من چی؟   هیچکس اطاق صورتی را نکشت...

علی کوچک من  جای تو در تمام لحظات این خونه خالیه  امروز پرده ی اتاقت رو وصل کردیم  اتاقی که گفتی میخوای آبی باشه! اتاق آبی آرومت تو واقعا کی اینقد بزرگ شدی که بتونی تو یه کشور دیگه ، تو یه قاره ی دیگه باشی؟  به آ گفتم دلم برای علی تنگ شده، گفت زنگ بزن، ویدیوکال کن! گفتم دارم میگم دلم برای علی، خود علی تنگ شده نه عکس و فیلمش دلم میخواد بغلش کنم بوش کنم سرمو بذارم رو شونه ش و به عالم و آدم بخندم  دلم میخواد دستای کشیده و یکم تپلشو بگیرم و دونه دونه انگشتاشو خم کنم  دوس دارم صداشو از نزدیک، خیلی نزدیک بشنوم  مثلا دم گوشم بگه کاش مهمونا میرفتن :))) دلم میخواد حرصمو دربیاره و برم یه دونه بزنم تو اون کله ش دبم میخواد وسایل بهم ریخته ش رو جمع کنم لباساشو تا کنم دوس دارم سهم پیتزای شب قبل منم بخوره :) دلم میخواد هیچ لواشک و شیرینی از دستش در امان نباشه و ترتیب همشونو بده :)  من دلم برای صدای نفس کشیدنش هم تنگ شده و لعنت به دوری به غربت  به تنهایی آ امروز گفت آیدا تو، تو اون خونه خیلی تنهایی کشیدی، گفتم آره ولی الان که خوبم، خودمم خیلی دوس دارم و بیشتر وقتا سرم با خودم خوب گرمه :)  تنها کسی که یکم منو میدید تو بچگی همین علی بود! با قلدربازی و دعوا و داد و بیداد و بعدها با گفتن اینکه آیدا تو حق داری داغون باشی و قید کارای دیگه رو بزنی :) علی من  علی کوچک من کاش تو هیچوقت تنها نباشی  کاش تو هیچوقت غمگین نباشی هیچکس اطاق صورتی را نکشت...

تو برام مثل یه رویا میمونی
تو بزرگی مثل دریا میمونی
توی آسمون تاریک دلم
مثل خورشید واسه فردام میمونی
من یه خوابم تو یه رویا
من کویرم تو یه دریا
تو مثل نم نم بارون
من مثل خشکی صحرا
 

هیچکس اطاق صورتی را نکشت...